domingo, 10 de marzo de 2019

Crítica I, The Mask de In Flames


Dos años y medio después de la publicación de Battles, la banda sueca In Flames publicó I, The Mask el pasado día 1 de marzo. Me dispongo, por lo tanto, a ofreceros mi opinión después de haberlo escuchado varias veces.
In Flames es posiblemente el grupo que más me ha hecho disfrutar con su música, razón por la cual espero expectante la salida de sus discos. Los tres anteriores trabajos me habían generado una sensación similar: dudas al principio y extrañeza tras las primeras escuchas. Necesitaba oírlos varias veces para acabar de cogerle el gusto. Han sido duramente criticados por sus seguidores más antiguos, aunque a mi terminaron convenciéndome sin hacer comparaciones con anteriores compactos. I, The Mask me ha originado diferentes impresiones. Los de Göteborg habían mostrado varias canciones antes del lanzamiento y en su mayor parte me habían encantado. Pude notar una curiosa mezcla que engloba un poco de cada etapa de la banda. Battles o Siren Charms están muy presentes, pero también percibo sonidos reminiscentes de Come Clarity e incluso algún riff que nos traslada a la época de Whoracle o Clayman.
Podríamos decir que In Flames siguen haciendo lo que les da la gana, manteniendo esa "americanización" de su estilo en los últimos años pero tras mucho tiempo, parece que escucharon a sus fans más exigentes y nos dejan algo de aquel death metal melódico que nos enamoró.
Anders Fridén vuelve a sacar su lado más salvaje incluyendo voces agresivas, siempre combinadas a la melodía de los estribillos. Aquí me gustaría comentar que durante todo el disco tengo la percepción de que los estribillos no concuerdan con el resto de la canción, resultando en ocasiones anticlimáticos. Las guitarras, sin llegar al nivel que los suecos podrían llegar, me parecen más que aceptables aunque me cuesta ser objetivo con Bjorn Gelotte, uno de mis guitarristas predilectos. Cabe destacar que la parte rítmica de la banda ha sufrido una completa renovación con la inclusión de Bryce Paul al bajo, reemplazando al mítico Peter Iwers y Tanner Wayne ocupando el lugar de Joe Rickard, que también participó en el disco.
Centrándonos en las canciones que lo componen, la que más me ha llamado la atención es la que da nombre al álbum, "I, The Mask". "I Am Above", "Follow Me", "We Will Remember" o "All The Pain" deberían ser destacadas y otras como "Burn" o "Stay With Me" me han dejado un poco más frío. Ya que la crítica se ha cebado con "(This is Our) House", espero no ser crucificado por confesar que me ha gustado.
En general creo que I, The Mask podría ser el mejor disco de In Flames desde A Sense of Purpose, dándonos esperanzas de poder seguir disfrutando durante años de ellos. Como he comentado anteriormente, las situaciones anticlimáticas que a veces vivimos con la llegada a los estribillos le restan puntuación, aún así les concedo un meritorio 8,5. En contra pesa el nombre, todos sabemos de lo que son capaces y les exigimos el máximo. A favor, en este caso, pesa mi subjetividad hacia un grupo que lleva más de una década siendo el que más me hace gozar musicalmente.
Espero que os haya parecido interesante esta opinión y os pido que compartáis la vuestra.
Os dejo con mi canción favorita del álbum, "I, The Mask":

2 comentarios:

  1. Ola Alberto! Alégrome de que volvas ao blog! eu nada mais que escoitara (como 100.000 veces) "I am above" pero xustamente foi ca canción "I, The MAsk" que recuei e perdín interese no disco. De todas formas, se dis que este é o mellor desde o Sense of Purpose, case lle vou dar unha escoita cando poida. Estes últimos 11 anos desde Sense tp estiveron tan mal, pero o certo é que non fixeron discos tan bos de cabo a rabo.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias por pasarte Santi! Eu noteino moito máis completo que os 3 anteriores. Calquera deles necesitara escoitalo varias veces para aprecialo mellor, pero este convenceume desde a primeira. Tamén che digo que se "I, The Mask" non che gustou, igual o resto do disco non che fai tilin jaja.
      O problema que ten, é o que comentei dos estribillos. Aínda que me gustan, fanme sentir como que non concordan coas cancións.
      Pero bueno, son In Flames, así que se tes 50 minutiños dalle unha escoita e xa me dirás se estás de acordo comigo ou se hai que esperar ó siguiente jajaja.

      Eliminar